Twee volwassenes, twee honde, geen kinders: `n gesin

(Foto Credit: Getty Images)

In `n paar weke draai ek 40. Ek is amper op die ouderdom wanneer mense sal ophou vra Mike en my, "? Wanneer gaan jy met kinders" Ek gee nie om die vraag, presies wat dit beteken: Jy is nie regtig `n volledige familie-eenheid totdat jy voeg `n mens of twee.

Uno en Miskien, die liefdes van my lewe, is nie "praktyk" of "voorgereg kinders" of "surrogaat kinders." Hulle is nie die vervulling van `n paar verborge moederlike instink Ek het nog om te erken. Hulle is my heerlike reuk knoppe van Insta-bliss wat dink dat `n welwillende verbrokkelen feetjie laat behandel in hul krat wanneer dit tyd is om te gaan slaap.

Jy kan nie voortplant daardie soort magic - dit dwaal in op vier bene.

En terwyl ek weet `n sekere persentasie van die bevolking sal dit nooit kry, ek moet dit sê - direk en sonder verskoning: Ek doen nie het honde omdat ek nie kinders kan hê. Ek het honde, want ek wil honde.

Gaan voort, voel jammer vir my. Probeer om my verstaan ​​dat ek nie sal het geseëvier oor ware stryd se lewe totdat ek ses maande bestee het in `n staat van ernstige gebrek aan slaap of opgeoffer my gunsteling trui te braak projektiel. Een of ander manier sal ek dit regkry om betekenis te vind. (Miskien is die hondjie diarree op die nuwe mat sal my deur die moeilike tye.)

In alle erns al, dit is nie `n wedstryd - of eintlik nog veel van `n vergelyking. Ek probeer nie om jou te oortuig dat my honde afhanklikes is beter as jou menslike afhanklikes. Net dat my is ouliker. Ek bedoel hariger! Wat ook al.

`N Paar danksegginge gelede, Uno by die huis kom van doggie dagsorg met `n kuns-projek. Dit het gelyk soos een van daardie Turkye tekeninge wat jy doen in die kleuterskool - die soort waar die onderwyser spoor die uiteensetting van jou hand, en jou vingers raak die vere.

By dagsorg, een van die personeel mense het rondom klou Uno se opgespoor op `n stukkie van die konstruksie papier, geplak vere aan die bladsy, en iets sy naam. Ek was mal daaroor. Ons het dit op die yskas. Nie, want ons was so trots op Uno se kunswerk, maar omdat ons gevind dat die konsep hilarious.

"Kry dit? Hy is ons Doberman! "Ek sou sê, krake myself. En tog is dit het my jare op te warm om die idee van ons as "doggie ouers." Ek het selfs `n artikel geskryf vra vriende om ons te klap as hulle ooit gehoor Mike en my verwys na onsself as Mamma en Pappa. Daar is geen manier waarop ons sou geword daardie mense.

Wel, jonger Leslie, breaking news: Jy het daardie mense geword. Jy is `n sokker ma sonder `n bal - en jou kleintjie speel naak en poops op die veld.

Mense, ek is nie trots om dit te erken, maar ek dink ek per ongeluk oortuig `n paar van die buurman kinders wat ek eintlik geboorte geskenk het aan ons kleintjies. Ek weet: Dit is nie snaaks nie - dis verdraai en onvanpas. Maar soort snaaks, of hoe? En waar? Soortvan?

Intussen het ek lank vir die dag wanneer redding beskou as belangrik as voortplanting. Ek sal verduur al die bejammerende lyk my-baba met pals sal skenk. Ek sal die kennis wat my trots en vreugde nooit sal groei tot president, nie waarskynlik selfs vise-president wees ly. Maar ek sal nie voel incomplete- my familie is perfek.

Ek bedoel daaroor dink: Die Duggars het 19 kinders, maar niemand vra hulle toe hulle kry `n hond.