Moenie huil vir my, Espanola (en ek sal probeer om dieselfde te doen)

Big Red (die Pit Bull in 22)

`N Paar jaar gelede, by die skuiling in San Francisco, ek gesien hoe `n mede-vrywilligers gedaal ongemaklik teen `n muur. Hy lyk bleek en verdwaas en ek kon net maak uit die krale van sweet vorming by sy slape. "Is jy okay?" Vra ek.

"Ja," het hy gesê en hou `n bult agterstewe sak. "Sommige dae kan jy gaan met die reuk beter as ander. Vir een of ander rede, is dit regtig het vir my vandag. "Met dit, het hy weer sy kalmte en op pad na die asblik dromme.

Nie `n besonder diepgaande waarneming, maar dieselfde geld vir die emosionele kak. Sommige dae kan jy gaan met die pynlike werklikheid van skuiling lewe. Ander dae, dit steek jy in die hart en daar is geen manier om te verhoed dat terugdeins.

By die skuiling gister (in Espanola, naby waar ek woon nou), die pyn kom op skielik, onverwags, en met onstuitbare stroom. Ek wil raak baie geheg aan `n onlangse inname - `n groot rooi Pit Bull wat nie veel gebruik van sy linker voorste been. Sy elmboog is ontwrig (of gebreek? Ek kan nie onthou wat) en was nog nooit behandel of te herstel. Ek is nie seker hoeveel pyn dit gee hom nog, en ons personeel veearts maak seker hy is gemaklik, maar hy hobbles om sonder loop op dit.

Ek gevat het om lê met die hond in sy hondehok, so veel as wat ons albei kan inpas, op `n gevoude kombers. Hy sou die neus steken in noue en Ek sal sy maag troeteldier en krap sy ore en bors. Elke so dikwels, het hy soort van oordrewe takel sy gimpy been van die skouer en flip dit oor my rigting. Dit was die naaste wat hy aan rus `n poot op my arm kon kom.

Te danke aan `n minder as perfekte gedrags- geskiedenis, was ek bang dat gister die laaste keer dat ek hom sien nie, mag wees. Gelukkig, by die Espanola skuiling, broei en geskiedenis is nie `n outomatiese doodsvonnis. Elke hond is beoordeel as `n individu, elke mens se potensiaal om `n veilige en gesonde familie hond is geëvalueer.

Tog, met inname getalle by verbysterende vlakke en geen teken van `n stadiger, ek het geweet dat niks is gewaarborg. En ek verloor dit net. Ek het nie net `n bietjie tranerig-oog, ek ondergaan een van my gepatenteerde Leslie Smith meltdowns: quivery lip, hoorbaar sniffles, verstik snikke - die werke. Die skuiling behaviorist my getroos as beste wat sy kon, en ek as ek my gesig afgevee met my mou, ek het haar bedank in gebroke, lam-y uitgespreek grunts.

Want my tydsberekening is onberispelik, ek steier na die uitgang, nog huilerig, as die kennel bestuurder gelei n Nuwe Volunteer Oriëntasie toer. "Hier is een van ons gelukkige vrywilligers nou!" Het sy dalk het gesê het sy nie gesien my gesig in die tyd. Die groep het ongemaklik weg as ek koes by die deur uit. (Die kennel bestuurder, by the way, het my by die huis later om seker te maak ek was ok Glad nie geïrriteerd dat ek sou potensieel off-roaded haar geaardheid -.. Net bekommerd dat ek was ok Dit is die soort van mense wat hardloop die plek.)

Skuiling administrateurs ek wil verwys na die hond as die Rooi Pit in 22 (sy hondehok aantal). By die huis al, Mike en ek noem hom Big Red. "Ek is jammer dit was so taai met Big Red vandag," het hy gesê as ek probeer om te verduidelik wat veroorsaak al die trane. "Niks uit die gewone," Ek het vir hom gesê. Sommige dae het die stank is net sterker as ander.

Soos vir Big Red, sy lot is nog ongeskrewe.