Skuiling teen die stortreën

Ek leer dat in Santa Fe wat jy hoef te lente verdien - sy het nie net opdaag. Ek sal skaars getrek in by die skuiling toe donderweer en weerlig getref skielik, kragtig, en sonder enige tweede gedagtes.

Toe te voeg tot die onheilspellend atmosfeer, het Animal Control aangekom uur voor met `n versameling van angstig, siek-aangepaste honde van verskillende rasse en groottes. Ek het geweet paar van die besonderhede, net dat hulle besig was gered uit onsmaaklike lewensomstandighede in `n geval van blatante en uiterste skutting.

Mnr Magoo was een van die onlangse innames. Hy lyk soos `n oorgroei Skaaphond, of `n verlangse neef van die Berner Dog Mountain (Later geleer, hy is `n Land enige), en die groot dier het gebewe waar sy kennel. Ek het geen idee of dit was die nuwigheid van die omgewing, die oorverdowende donderslae, of `n kombinasie wat het hom so beklemtoon, maar dit maak nie saak. Die hond was paniekbevange.

"Jy gaan nêrens heen nie," sê hy. (Foto krediet: vrywilliger Ann)

Ek bedoel met hom te sit tien minute of so, as ek wou ook in om te kyk na die ander nuwe aankomelinge. Maar mnr Magoo geplant twee pote op my bene, en soet, maar stewig daarop aangedring ek bly. As ek `n skuif om op te staan ​​gemaak, die koorsagtige afslaan en hyg begin weer. So ek bly.

Stayin `n rukkie.

Uiteindelik het die groot man gevestig. Hy het gevat behandel uit my hand en snuif aan die bak vol verbrokkelen (onaangeraak tot op hierdie punt). Ten einde laaste, het hy opgestaan ​​om te eet, eerste tentatief, dan harte. As hy het sy pad deur dinee, ek uitgeglip van die kennel.

Normaalweg Ek voel skuldig as ek my hele besoek met `n hond te spandeer, maar in hierdie geval, het dit gelyk geregverdig. Ek kon die verskil in sy houding tussen my eerste oomblikke daar sien en toe ek stap uit. Alles was stil, uiteindelik. En as ek my dinge versamel om te verlaat, die pummeling reën draai na sneeu.

Lees vorige Shelter Dispatch
Lees volgende Shelter Dispatch
Lees al Shelter gestuur