Deur die oë van `n rottweiler

Op die pad van die dier skuiling sit Santa Fe se enigste ingeslote hond park. `N groot uitspansel `n hele paar akker, dit beskik oor `n klein omheinde vanghok wat stappers deur moet slaag voor die aanvang van die belangrikste run.

Saterdagoggend, my vriend (en mede-vrywilliger) Marilyn het `n oproep van haar man. Hy het net aangekom by die park met hul eie hond, maar in plaas van die gewone vroeë voëls, het hy `n bang gevind Rottie meng staan ​​alleen in die vanghok.

Daar is geen manier `n hond kan kry in of uit daardie pen op sy eie, so met geen mens in sig nie, was dit duidelik hy is daar doelbewus gelaat. Die hond kyk vol verwagting uit na die parkeerterrein. Sy oë dartel van die een kant na die ander, op soek na die eienaar hy ry het getuig ... in die motor het hulle in mekaar getrek.

Marilyn het onmiddellik. Sy sit met die hond in die pen, met die hoop `n persoon sou verskyn en verduidelik die hele ding het `n misverstand. Maar niemand ooit bewaarheid. Ten slotte, het sy Animal Control, en gewag met die hond tot `n beampte aangekom.

As die wet vereis, is die Rottie steeds in aanhouding as `n verdwaalde toe ek opgedaag het vir my Dinsdag verskuiwing. Soos Marilyn, ek sit met die groot hond solank as wat ek kon, met die hoop om hom te help voel minder alleen. Ek het geen idee of my teenwoordigheid was gerusstellend of net `n afleiding, maar hy leun in vir troeteldiere en twee keer gelek my wang.

By `n ete, het ek my man die storie. "Misbruik en verwaarlosing is so gedraai en verkeerd, dit maak my siek," het hy gesê. "Maar daar is iets oor verlating wat net vreet jou hart uit."

Ek dink aan diegene oë en rustig stem.