Kan jy lief vir jou hond te veel?

Ek gebruik om te haat om op `n vliegtuig sonder my man. In bykomend tot die maak van my kieskeurig, vlieg snellers my vrees om dood te gaan. En as ek gaan vroeg verlore in `n reuse-bal van vlamme, goed, ek wou Mike reg daar met my.

eerste dag Uno se huis.

Ek voel nie dat die pad nog langer. Nou as die vliegtuig gaan af, ek wil een van ons om te oorleef om te sorg vir ons pup.

My naam is Leslie Smith, en ek dink ek kan verslaaf aan my hond.

Ek het nie `n drankprobleem, nooit gerook, en ek kan die appèl van dobbel nie sien nie. So ek het beslis nie verwag dat die seer, onwrikbare angs wat kom oor my wanneer ek weg van my hond.

Dit is nie `n gevoel wat ek verstaan, eerlik, en sy brute krag kan ontstellend wees. Na alles, is hierdie spesiale iemand in my lewe betower deur huisvlieë en is lief vir die rol in voël agterstewe. Ek probeer om hierdie gedagte te hou ... die meeste van die tyd.

Absoluut geen doggy verjaardagpartytjies

Alhoewel ons jare gelede besluit om nie kinders te hê, het Mike en ek het altyd gepraat oor die manier waarop `n hond. Ons gered en gered voordat ons kon uiteindelik bekostig om `n plek wat toegelaat troeteldiere, en beweeg in gemerk `n belangrike mylpaal: Ons is die draai van `n paar in `n gesin, en ons wou dit reg doen.

Dit beteken `n bietjie anders as vriende wat uit verwoord professionele het oorgegaan in baba-praat,-milkbone resepterende hond mense. In plaas daarvan om saam met ons vir skemerkelkies of konserte, ons verloor `n stel van vriende toe hulle begin daal aandete uitnodigings tensy hulle Labradoodle is ingesluit.

Mike en ek was vasbeslote om te hou op ons onafhanklikheid, en verskeurde skyn van normaliteit, so ons sit in plek wat ons gedink het voldoende veiligheidsmaatreëls:

1. Geen verjaardagpartytjies vir ons hond.
2. Geen Kersfees kaarte met ons hond geklee as Rudolph.
3. Een foto verkies - twee foto`s Max - van ons hond by die kantoor.

En miskien belangrikste:

4. Geen roeping mekaar Mamma en Pappa.

Ons wil ons hond lief te hê, het ons ooreengekom, maar sou ons nie parade hom rond in stywe truie of opdrag gee mense om " `n boodskap vir [voeg verlaat naam hond se] "Op ons antwoordmasjien. As een van ons opgemerk ons ​​vriende rollende hul oë in reaksie op iets wat ons gesê of gedoen het, was ons om stil te waarsku die ander een wat ons het te ver gegaan. Hierdie hond sou ons hond, nie ons kind wees.

Nog met gevestigde selfs hierdie rigiede parameters, my ontrafeling was byna onmiddellik.

Dit vind van die Een

Toe ons by die skuiling, ons dadelik probeer die hond wat ek online verken. Hy was kleiner as wat ek gedink het, maar net so somber. In teenstelling met die ander kleintjies ons tydens ons soeke ontmoet het, was daar geen ongebreidelde spring of opgewonde pie. Vir `n tien maande oue, dit lyk asof hy ernstige, selfs die wete. En `n bietjie hartseer.

Ek is verslaan.

Die rit huis toe van die skuiling was wat ek dink dit voel soos die verlaat van die hospitaal met `n nuwe baba. Ek het hierdie oorweldigende instink om die verwarde, kwesbare wese nou beskerm in ons sorg. Met Mike ry, ek hurk langs ons nuwe lading in die agterkant van die VW fout, sy groot sielvolle oë op een slag te vertrou en gering met vrees.

Ons het hom Uno, want hy is ons eerste hond saam. Dadelik, het ek geleer om die manier waarop hy ruik aanbid - die boekies van sy pote soos pizza, sy ore soos tuisgemaakte artisjok dip. A whiff van sy snoet - Ek bokkie jy nie - dui daarop dat gebraai kaas toebroodjies nabygeleë is braai. En agter die wye-set smeek oë, onder wat sappige kakao pels, is die meeste sagte, sensitiewe bietjie siel ooit `n asem trek.

En so ons lewe saam gevorm. aand loop by die park, verbrokkelen skat jag by `n ete tyd. In daardie vroeë dae, sal Uno homself te plant aan die voet van ons bed elke oggend en laat `n paar verontwaardig blaf. "Is jy nog geslaap?" Hy was duidelik te vra. "Dis 04:27 en ek het `n wassery lys van kak ek moet snuif vandag. "

Moes jy my vertel, pre-Uno, wat ek wil onderhandel ons gritty omgewing San Francisco by 04:30 op `n gereelde basis, wil ek gespot. Nog daar was ons: Uno se pronkende rendier gang in vreemde kontras met die dowwe skaduwees, weggegooi kosverpakkings, en skerwe van glas rommelstrooiing die sypaadjies. (Vir die rekord, het ons ons perke het ons hom opgelei om te bly in sy bed totdat `n meer vergewensgesind uur.)

Meer as net hond-mal?

Onvermydelik, dit was nie lank voor Mike en ek het `n bietjie laks in die waarneming van ons selfopgelegde reëls. Mike bevind homself vertel Uno `n groot agterstewe maak vir Mamma by die park. En ek het `n leemte in die antwoordmasjien reël: "Laat `n boodskap vir Leslie of Mike. Uno momento."

Dit het nie daar stop. Ek het gefikseerd op om uit te vind meer oor Uno. Ons sal nooit weet hoe of hoekom hy beland by die skuiling, maar ek het oor `n manier om ons `n paar antwoorde oor kry gehoor sy broei grimering. So, in `n daad wat die grense van selfs die mees verdraagsame vriende getoets, Mike en ek gesink 70 dollar in DNA-toetsing.

My vriend Bet besoek uit Kansas wanneer ons die resultate het. Ek het die koevert, en gryp haar hand.

Dan, stadig, lees ek die antwoord hardop: Uno is ongeveer die helfte Doberman Pinschers. Nog `n verrassing, is daar nie `n greintjie van Labrador of wyser in hom!

Dit was asof een van die wêreld se groot raaisels gemaak is aan my bekend, en ek het `n goeie 30 sekondes laat die woord Doberman rol af oor my lippe. "Ek moet die internet te kry," het ek gesê. "Ek moet navorsing Dobermans."

Bet laat gaan my hand, en het my toegelaat om gefluit verby haar na die rekenaar. Maar toe ek gevang haar oog, kan ek vertel sy het gedink ek wil uiteindelik gebreek.

Deur standaarde iemand se Bet leef goed binne sosiale norme. Sy woon gereeld kerk, gaan na die gimnasium toe sy kan, en stuur haar kinders tot openbare skole. Sy neem my liefde vir Uno ernstig - Na alles, sy is my beste vriend sedert 7 graad - maar een of ander manier Ek dink sy is gelykstaande my sorge en moedereienskappe om `n kind speel huis.

"Ek is `n bietjie bekommerd oor jou," het sy uiteindelik sê, en ek moet erken, dit was nie die eerste keer dat ek dit hoor.

Daar is geen plaasvervanger vir `n goeie hond

Vir weke na vertrek Bet se, het ek gedink oor wat sy wil sê - en wat sy wil ongesê gelaat. Is my toewyding aan Uno een of ander manier nie? Ek onbewustelik vra hom om `n rol wat hy nooit kon beset vul, deur hom te behandel as `n surrogaat kind? Is dit moontlik ... dat ek is lief vir my hond te veel?

Kan wees. Ek is regtig nie mal, maar ek erken sommige van my keuses kan uiterste lyk. Ons stuur Uno te dagsorg. Ons maak seker dat hy na die park kry ten minste drie keer per dag oor naweke. Ons dink oor hom voortdurend.

Maar terwyl ek kan sorg vir hom met dieselfde intensiteit n ma doen haar kind, Ek is baie bewus hy is nie `n mens. Trouens, dit is deels die rede waarom ek vind ons toewyding aan mekaar so moving- sy pure honde-heid inspireer my soos niemand ooit het.

Naas, Mike en ek sien nog ons vriende. Ons gaan na-net `n mens aandete partye. ons het selfs reis - sonder dat ons hond.

Ek moet erken, al is, te seer vir Uno wanneer ons weggaan. Selfs nou, drie jaar sedert sy aanneming, ek gereeld opskeur wanneer Mike en ek trek weg uit die hond sitter se huis en kop in die rigting van die lughawe. Dit kan erger wees. Ten minste het ek nie daarop aandring ons neem afsonderlike vlugte.