Die emosionele en kognitiewe lewens van diere

My man en ek maak beurte probeer om mekaar te oortref met hierdie vraag: Sou jy verkies dat vyf minute in Uno# X2019-kop of `n miljoen dollar? Maak nie saak wat die tweede keuse is # X2013- ewige jeug, ongelooflike rykdom, `n oneindige toevoer van guacamole # X2013- `n paar oomblikke in die brein van ons hond altyd wen.

Dit # x2019-s moeilik om te glo dat daar nog diegene daar buite wat sal argumenteer dat diere don # x2019-t dink en, nog meer verstommende, don # x2019-t gevoel. En terwyl ek nie # x2019-t behoefte wetenskap vir my vertel dat my honde ervaring denke en emosie, ek # x2019-m dankbaar vir die studies wat dit bewys, en sodoende hou mense verantwoordelik gehou word vir die manier waarop ons behandel diere.

As jy # x2019-re nie vertroud is met die navorsing, `n goeie plek om te begin is die HSUS onderhoud met twee van die voorste geleerdes in die veld van diere emosie en kognisie: Marc Bekoff en Jonathan Balcombe. Onder hulle geleer: Olifante treur. Vlermuise vertoon altruïsme. Voëls voel depressie. Seekoeie soek plesier.

En dat # x2019-is net die begin. Lees Bekoff se The Animal Manifes: Ses Redes vir die uitbreiding van ons Barmhartigheid Footprint vir `n dwingende, wetenskaplike rekening van die rede waarom menslike behandeling van diere is ons enigste etiese keuse.

PS. Aan diegene wat huil "antropomorfisme" - die toeken van menslike eienskappe aan nie-menslike wesens - ek respek nie saamstem nie. Dit kan moeilik wees om te bewys dat jou hond werklik lief vir jou, maar dit is dieselfde kan gesê word van jou eggenoot, jou suster of jou beste vriend. Wat is baie makliker om te bewys, gebaseer op die brein samestelling en toetsing, is dat diere voel vrees, vreugde, pyn, en nood. Subtieler nuanses, wat goed unieke kan wees vir die mens, is irrelevant.