Die hondjie wat my kon gewees het

Ek het nie beplan om te skryf oor `n hondjie vandag. Die meerderheid van my middag bestee loop die baie mooi Boelies tans by die skuiling (jy kan lees oor hulle in deel II van hierdie skuiling versending).

Maar op my pad uit, het ek `n klein bietjie stukkie van `n hond, soek so klein en weerloos en volmaakte teen die muur van die kennel. Hy kon gewees het my hond.

wag geduldig

Die hondjie is gelys as `n Doberman meng, en hy dra `n ongelooflike gelykenis te Uno. Ryk bruin pels, ligte oë, delikate in vorm en beweging. En soos Uno, hy nie gespring om opgewonde nie gekrimp terug in vrees toe ek sy hondehok aangegaan vir die eerste keer. Hy het eenvoudig daar gesit, en wag op my om my hand uit te brei, en versigtig gelek dit as hy my blik ontmoet.

Rus op my hand

Ons aanvaar Uno toe hy ongeveer tien maande oud, en Ek het nog altyd gewonder wat sy lewe soos voor hy in my gekom het. Waar hy gebore is. Waar kom hy geleef het. Hoe het hy na San Francisco se strate in die stad alleen dwaal.

my Uno

Maar as ek hierdie pup streel, het ek begin om `n gevoel van wat Uno by twee maande oud kon gewees het. `N ou siel van die begin af. Met `n baie gelukkige mens in sy toekoms.