Wat ons vir Lennox moet doen

Lennox

Die kop lui: "Lennox is vernietig," en gees my skrywer se mening, wat `n perfekte woord. vernietig - en sy naamwoord vorm, vernietiging - impliseer geweld. Selfs roekeloosheid. Lennox is ongetwyfeld vernietig. En saam met hom, ons laaste hoop vir deernis en geregtigheid.

Die Belfast Stadsraad, wat Lennox dood bestel gebaseer op die vorm van sy oë en grootte van sy kop, bewys as immuun teen menslike rede as enige krag van die natuur. Soos `n aardbewing of massiewe orkaan, kon dit nie laat beïnvloed deur bewyse of geskiedenis. Internasionale petisies en celebrity doen `n beroep was nutteloos. Nie eens die tranerig gesig van `n gebroke dogtertjie kon beweeg dat Belfast berg.

Die enigste ding wat meer onvergeeflik as die besluit van die Raad om Lennox vernietig is die lyding hulle het hom deur. skielik geskeur van die familie wat hy liefgehad het, Lennox het twee jaar skrik en geheel en al alleen in `n klein sement sel. Verslae van wanvoeding en `n gebreekte been is een van die stories wat na vore gekom in die laaste paar maande. Die idee dit gaan oor in `n sogenaamde beskaafde samelewing was moeilik vir so baie om te begryp.

En so is dit het daarop gewys dat in hierdie land, elke dag, is duisende onskuldige geselskapsdiere ook dood te maak. Maar Lennox se storie vasgevang onder ons aandag en aan die brand gesteek ons ​​verontwaardiging `n groot deel as gevolg van wat hy is gedwing om te verduur. Twee jaar van verwaarlosing en eensaamheid. En honger en vrees en pyn.

In die VSA, baie van ons skuilings neem groot sorg om verblyf `n dier se as stresvry moontlik te maak. In sommige dele van die land, al is, die voorwaardes is net so ondenkbaar, en die verblyf naastenby so lank, as Lennox se. Ek het gelukkig dat die fasiliteite Ek het gewerk in een van die beste gewees het. Tog, dit is nie ongewoon om te sien `n hond bewe in vrees in die hoek van sy hondehok.

Of in `n sement sel in Ierland of `n temperatuur-beheerde kennel by `n voorstedelike DBV, die hond weet net hy is nie meer in `n bekende plek met mense wat hy kan vertrou. Almal is `n vreemdeling en geen verduideliking vir die omstandighede is beskikbaar.

Sommige mag regop staan ​​by die vergelyking (mens en dier is nie gelyk! hulle sou sê), maar ek kan nie help om te dink van die Innocence Project - die organisasie toegewy aan ontheffen verkeerdelik beskuldig dood ry gevangenes. Die ander dag op die radio hoor ek `n man, het onlangs bevry, praat oor sy 18 jaar agter tralies, die meeste in `n helse eensame opsluiting. DNA-bewyse uiteindelik skoongemaak hom van enige oortreding ookal, maar sy vonnis moet unsurvivable by tye gelyk het. Ten minste, en ek erken dit is klein troos, het geweet dat hy daar mense aan die buitekant besig om hom te bevry was.

Ek wonder altyd wat `n hond dink wanneer hy gelei uit sy hondehok aan daardie kamer aan die agterkant van die skuiling wat ruik na chemikalieë en metaal. Ek kyk in sy oë en probeer om `n flikker van erkenning van wat om te kom vind. En ek wonder, wanneer Lennox is gelei uit sy sel wat die vorige keer, of daar enige gevoel van hoop. Miskien is dit antropomorfiese om dit voor te stel nie, maar as daar `n vonk van optimisme, kan ek nie verdra om te dink dit is vervang deur `n bewustheid van sy lot in sy laaste oomblikke.

Dit was nie genadedood. Lennox is nie vernietig, want daar was geen plek vir hom om te gaan nie enige familie om hom lief te hê. Sy gedrag was nie aggressief. Hy was geen gevaar vir die mense rondom hom. Lennox vernietig uit trots, miskien selfs boosheid, deur `n beheerliggaam nie bereid om te erken hulle het `n onskuldige persoon misgis. En as ondersteuning vir die hond gegroei, die Raad gegrawe in sy hakke, selfs nie budging te laat die familie groet.

So wat nou? Hoe kan ons kanaliseer ons emosie in iets produktief? As jy dit lees - en jy woedend of rou-geteisterde of albei is - jy het reeds die eerste stap geneem. Jy erken dat pyn is nie spesifiek vir enige een spesie, wat die mens is nie die enigste diere ly.

Ek sê dat die volgende stap, en dit is `n groot een, is om dieremishandeling te maak as onaanvaarbaar as menslike slawerny, as moreel verwerplik as verkragting en moord. Dit kan beteken `n beroep jou senator oor die versterking van die staat wette of praat met jou buurman oor haar hond aan `n ketting. Die gevegte vir sosiale geregtigheid, sowel vandag en in die verlede, om hierdie rede relevant is - selfs al is die spesies wat ons veg vir nie regop loop. Die ooreenkomste in elke stryd is soveel meer treffend as die verskille.

In die tussentyd, doen iets tasbaar. Gaan na jou skuiling vandag, besoek een hond. Ek is nie een wat troos vind in die idee van die Rainbow Bridge - Ek glo hierdie tyd op aarde is al wat ons kry. Maar ek weet dat die besteding van die middag met `n dier wat bang en verward is oor so naby as ek na spiritualiteit kry. As jy meer ontwikkel as ek op die manier, deel dat die godsaligheid saam met `n dier in nood - miskien `n vierkant onder leiding hond, alleen in `n hondehok by jou plaaslike skuiling. Laat hom weet hy is nie vergeet nie. Sê vir hom Lennox gestuur nie. En miskien iewers, een of ander manier, die dapper hond uit Noord-Ierland sal weet wat jy gedoen het om namens hom.